Het gebeurt niet elke dag dat een speelster uit het Belgische vrouwenvoetbal plots besluit om achter de computer plaats te nemen en even haar ode aan het vrouwenvoetbal te schrijven. Katinka Dubois, de captain van eersteklasser Club Brugge, deed het deze week en postte haar stukje op haar facebookpagina. Hieronder kan U het ook lezen.

Ode aan het Vrouwenvoetbal

31 januari 2019, op de facebook pagina van sporza luidt het “Een record in het vrouwenvoetbal”, 48 000 toeschouwers voor een wedstrijd van de dames van Atletico Madrid. Dit record wordt een beetje later door dezelfde club verbroken voor een match tegen FC Barcelona Femini. Opnieuw een bevestiging van het feit dat het vrouwenvoetbal zich enorm heeft ontwikkeld in de loop der jaren. Mijn hart als beoefenaar, maar in eerste instantie ook liefhebber van het vrouwenvoetbal ging sneller gaan slaan. Wat een ongelofelijk record, ik ging snel naar ‘reageren’ om relatief impulsief mijn vrienden te gaan taggen. Toen botste ik op reacties als “vrouwenvoetbal.. Who cares?” en “Neen, maar wel al vaak naar de preminiemen. Da’s zowat hetzelfde niveau.”

In principe durf ik te zeggen dat het mij niets doet, ik ben al lang gestopt met me druk te maken om mensen die met een tunnelvisie door het leven gaan, mensen die vanachter hun scherm hun tijd verdoen met op een onberedeneerde manier te reageren op posts waar wij juist verdomd trots op zijn. Maar aangezien ik empathisch ingesteld ben en ik toch echt medelijden heb met deze mensen, schrijf ik voor hen deze open brief.

Ik denk dat het een feit is dat je het vrouwenvoetbal niet mag gaan vergelijken met het mannenvoetbal. Maar aangezien dit voor veel mensen precies niet mogelijk is, zal ook ik me er maar eens aan wagen. Want desondanks het enorme financiële verschil, alsook het grote contrast in tijdsinvestering, ben ik van mening dat het vrouwenvoetbal toch ver voor ligt op het mannenvoetbal. “Huh?” hoor ik jullie al denken. Wel, wat ik bedoel is dat het vrouwenvoetbal veruit het meest “puur” is. 
Wij zijn die mensen die het voetbal echt ademen. Wij zijn die mensen die een hele dag gaan werken om dan ‘s avonds toch nog te gaan trainen, terwijl er thuis ons iemand opwacht, de was en plas nog gedaan moet worden of er nog een hoop huiswerk staat te wachten. Ook wij schuwen het niet om te gaan voetballen op een donkere winterse avond, of een stormachtige wedstrijddag. Wij vieren onze goals euforisch, want ook al is er geen grote premie mee gemoeid, geen haar op ons hoofd die denkt aan verliezen. Ook wij dromen, elke dag nog, om eens te kunnen spelen voor een vol stadion. Vandaar dat de euforie het van me overnam toen ik las dat dit weldegelijk iemand anders gegund was. Iemand die er even hard voor gewerkt heeft als eender welke mannelijke voetballer. Wij stellen prioriteiten, en dat is het voetbal. Wij leven toe naar de matchdagen. Dit alles zie je ook op het veld.

Ik leg me neer bij de commentaren dat het vrouwenvoetbal over het algemeen misschien trager verloopt, minder hard, minder spectaculair. Deze fysieke verschillen zijn onvermijdelijk. Niettemin houden wij fair play hoog in het vaandel, schuwen wij geen duels, zijn er geen ellenlange discussies over mogelijke arbitrage fouten, geven wij elke minuut alles van onszelf om het maximale uit de match te halen, dit zonder excuses over slechte weersomstandigheden of het gras dat een halve centimeter te lang stond. Voor ons is voetbal een passie, voor ons is voetbal pure emotie, voor ons is voetbal ons leven.
Dit gezegd zijnde nodig ik al de critici uit om eens te komen kijken naar een match van het vrouwenvoetbal. 
Want Ik ben een voetbalvrouw, en ben daar verdomd trots op.

Katinka Dubois

Voor meer over Katinka Dubois en Club Brugge:
https://nieuws.vrouwenvoetbal.be/?p=46419

Voor interviews met speelsters uit het Belgische en internationale voetbal:
Vrouwenteam TV